Zaburzenia nastroju w wieku podeszłym

Depresje w wieku podeszłym

Depresje u osób w wieku podeszłym to zaburzenia przetrwałe z wcześniejszego okresu życia oraz choroby o późnym początku. Czynnik genetyczny i osobowościowy, określany przez niektórych badaczy jako „neurotyczność”, wydają się stanowić podłoże psychobiologiczne zaburzeń psychicznych o wczesnym początku.

Depresja w wieku podeszłym o późnym najczęściej występuje w przebiegu przewlekłych chorób somatycznych oraz u osób z zaburzeniami poznawczymi, nasila zaburzenia funkcjonowania, pogarsza rokowanie w szeregu schorzeń oraz zwiększa ryzyko zgonu. Procesy chorobowe powiązane z wiekiem, takie jak miażdżyca naczyń krwionośnych, stany zapalne, zwyrodnieniowe, immunologiczne uszkadzają integralność dróg frontostriatalnych, jądra migdałowate, hipokamp, zwiększając podatność na depresję. Czynniki genetyczne odgrywać mogą dodatkowo istotną rolę. Niekorzystne czynniki społeczno psychologiczne – ubóstwo, niepełnosprawność fizyczna, izolacja, przeprowadzka, pełnienie roli opiekuna, żałoba – przyczyniają się dodatkowo nasilając podatność na wystąpienie depresji, lub stanowiąc bodziec wyzwalający depresję u starszej wrażliwej na zachorowanie na depresję osoby.

Leczenie lekami przeciwdepresyjnymi osób w wieku podeszłym jest dobrze przez nie tolerowane i na ogół równie skuteczne jak u chorych młodszych. Udowodniona została również skuteczność działania profilaktycznego leków w depresji nawracającej.
Przy wyborze leku przeciwdepresyjnego należy wziąć pod uwagę czynniki związane z cechami pacjenta, jego dotychczasową historią choroby i charakterystyką leku. Brak skuteczności leczenia przeciwdepresyjnego związana jest z niewłaściwie postawioną diagnozą, współwystępowaniem otępienia, lekoopornością. Różnicowanie depresji z apatią stanowi poważne wyzwanie kliniczne.